martes, 13 de mayo de 2008

Paiasa.



Tórceseme o sorriso
e xa non sei nin que pensar (te)
que dicir (che);
ou como facer
pra non parecermos dous estraños.
Pero de súpeto é o que somos
e me culpo a cristais escachados.

Tampouco saen as palabras
ou un xesto,
que xa nom importa a ninguén.
Nin as bágoas
que levan os nosos nomes
e o seu;
que devecen por liberarse
por mitigar un pouco todo isto,
se atreven a asomar
nin a susurrar un estamos eiquí.

1 comentario:

Anónimo dijo...

Estube viendo una discusión de cavernícolas en la tele.
Padre de familia.
La Sexta.
(Padre de familia mola)


No me habías dicho nada de esta cosadóndedesahogarte/blog/depósito depensamientos como tú bien dices. Pero no te culpo. No, tranquila.
Yo tampoco te contaré nada de mis alucinantes e interesantes a la par que innovadores progresos en la tesis.
Agobio.

También he visto lo de tu amigdalectomía, y !omg! lo que me gustaría poder hacértela yo, hasta te pagaría el billete para que vinieras a hacértela, aunque no sé yo si eso sería legal... (mmmmmmmm, genio procesando)

Una vez dicho esto, voy a leerme lo que hay por aquí y a dejar mi humildemente humilde opinión.

Petó.